บทที่สามสิบเก้า

แอเรียลในอ้อมแขนของผมหนักอึ้ง เป็นภาระที่ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องแบกรับอีกเลย เมื่อหกปีก่อน ผมยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งย้ายภูเขาทั้งลูกเพื่อปกป้องเธอ แต่ตอนนี้สัญชาตญาณทุกส่วนในตัวผมกลับร่ำร้องให้ถอยห่าง แม้ในขณะที่ผมกำลังช่วย...ไม่สิ ช่วยชีวิต...ร่างของเธอให้ผ่านพ้นป่าแห่งนี้ไป

“เราใกล้ถึงหรือยังคะ” เธอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ